بررسی تاثیر روش توان بخشی روانی دوسا بر میزان افسردگی سالمندان تهران، 1377

بررسی تاثیر توان بخشی روانی (دوسا-هو) بر میزان افسردگی در سالمندان سال 1377 این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که به منظور بررسی تاثیر توان بخشی روانی بر میزان افسردگی سالمندان ساکن در سرای سالمندان مرکز کهریزک تهران در سال 1377 انجام شده است. نمونه پژوهش (30 نفر) سالمندان افسرده بودند که از بین (50) سالمند مبتنی بر هدف انتخاب شدند، در بدون پژوهش کلیه واحدهای پژوهش توسط پژوهشگر با همکاری روانشناس بالینی (استاد راهنما) با معیار سنجش افسردگی بک مورد سنجش افسردگی قرار گرفتند. سپس پژوهشگر بطور کاملا تصادفی واحدهای مورد پژوهش را به دو گروه مورد (15 نفر) و گروه شاهد (15 نفر) تقسیم نمود برای گروه مورد تمرینات روش توان بخشی روانی به مدت 6 هفته (18 جلسه) یکروز در میان به مدت 45 دقیقه برای هر نفر و جمعا 270 ساعت بصورت فرد به فرد، طبق برنامه طراحی شده در این پژوهش و با حضور پژوهشگر انجام شد پس از پایان پژوهش مجددا هر دو گروه مورد و شاهد توسط پژوهشگر و همکاری روان شناس بالینی با معیار سنجش افسردگی بک مورد آزمون و بررسی قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری و تجزیه و تحلیل شدند. تجزیه و تحلیل با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی غیر پارامتری صورت گرفت. به منظور مقایسه دو گروه از آزمون ویلکاکسون و من وتینی و کای اسکویر استفاده شد. داده های پژوهش در (15) جدول و (10) نمودار توزیع فراوانی مطلق و نسبی تنظیم و مورد بررسی قرار گرفت. یافته های حاصل در ارتباط با اهداف پژوهش و فرضیه پژوهش بشرح ذیل می باشد: براساس هدف اول پژوهش میزان افسردگی در گروه شاهد براساس معیار سنجش افسردگی بک با میانگین ‏‎(x=21/33)‎‏ با انحراف معیار ‏‎(sd=3/288)‎‏ ودرگروه مورد این مقادیر به ترتیب میانگین ‏‎(x=21/53) با انحراف معیار ‏‎(sd=3/288)‎‏ می باشد برای مقایسه نمره کل افسردگی از تست ‏‎mann-withney wilcoxon‎‏ استفاده شد که بین دو گروه مورد و شاهد قبل اختلاف معناداری مشاهده نشد. در ارتباط با هدف دوم تعیین میزان افسردگی بعد از روش توان بخشی روانی در گروه مورد و شاهد نتایج نشان می دهد که میانگین افسردگی در گروه مورد بعد از دوسا براساس معیار سنجش افسردگی بک با میانگین ‏‎(x=11/27)‎‏ با انحراف معیار ‏‎(sd=3/563)‎‏ و در گروه شاهد بعد از انجام پژوهش براساس معیار سنجش افسردگی بک میانگین افسردگی ‏‎(x=19/13)‎‏ با انحراف معیار ‏‎(sd=3/681) رسیده است. در مورد هدف سوم و چهارم که مقایسه میزان افسردگی سالمندان قبل و بعداز توان بخشی روانی (دوسا) در دو گروه نتایج نشان داد که در گروه مورد و شاهد بعد با ‏‎p<0/05‎‏ اختلاف معناداری وجود دارد و در گروه مورد قبل و بعد با ‏‎p<0/001‎‏ اختلاف معنادار است. همچنین در مقایسه نمره کل افسردگی قبل و بعد مورد با استفاده از تست ‏‎mann-withney wilcoxon‎‏ اختلاف معناداری رانشان داد ‏‎(p<0/001)‎‏ و نمره کل افسردگی بعد در دو گروه مورد و شاهد با ‏‎(p<0/001)‎‏ اختلاف معناداری را نشان داد بطوری که تاثیر روش توان بخشی روانی را بر میزان افسردگی نشان میدهد و فرضیه این پژوهش که عبارت بود از انجام توان بخشی روانی بر میزان افسردگی موثر است را به هم اثبات می رساند. در نهایت کاربرد نتایج این پژوهش در حیطه های پرستاری بیان شده و براساس یافته های پژوهش پیشنهاداتی جهت کامل نمودن نتایج و یافته های این پژوهش و پژوهش های بعد ارائه گردید.